Dziewczyna z plecakiem
co przede mną szła
nie gubiąc kroku
figurę to ma.
Dziewczyna z plecakiem
na szczyt się pnie
nie gubiąc rytmu
wie dobrze co chce.
Dziewczyna z plecakiem
co wciąż patrzy w dal
gdzie chmura przepływa
przez nagich szczytów grań.
Dziewczyna z plecakiem
a świat u jej stup
przez chwilę triumfuje
być sobą to cud.
Dziewczyno z plecakiem
a świat wciąż gdzieś tkwi
zapatrzony ciut niżej
w doliny swych dni.
W jasną noc księżycową
zbudzony ciszą, bezruchem
samotnością
W pamięci mojej droga wyryta
Co nocy stąpanie po przyziemnym chłodzie
Tam mgła się podniesie
zamazany dając obraz
Księżyca promień oświetli kontur
wyłowiony z mroku na dróg rozstaju
Choć drogę przebywam
nie gubię jej w mroku
to jednak co noc
jest dla mnie tajemnicą
Siadam pod kapliczką
w księżycowej skąpanej poświacie
czując pustkę w środku
nad skołataną duszą
i przyzywam bezgłośnie
ust drgającą wargą
To Imię co miłością
Wrosło się w mą dusze
...
To wczoraj przecież było
Nie pobiegnę jak zawsze do przodu
Nie poszukam pełen nadziej
Dzisiaj postoję tak z boku
Bo z wiekiem straciłem nadzieję
