Na kamieniu 55

Jesień deszczem w serce puka

Zmrok wygasza radość światła

Cicho pełznie spod framugi

Cień co dławi nas za gardła.

Życzenia

Nie życzę Ci pieniędzy

podobno szczęścia nie dają.

Nie życzę Ci miłości

bo dziś można popełnić faux-pas.

Ale życzę Ci abyś każdego dnia

Wstawała z nadzieją i uśmiechem

A zasypiała z radością i spełnieniem.

Wiatr

Wiatr we włosach

targa myśli

czy ją kocham?

czy nie kocham?

On ulotne składam rymy

gdzieś tam słowem zaszeleszczą

ja na dłoniach serce kładę

wiatrem całe potargane.

Słyszę słowa co wiatr niesie

o miłości i o trwaniu

o tym że co z wiatrem przyszło

z wiatrem szybko sobie wyszło.

Dzisiaj rano w słońca blasku

wiat otulił mnie pajęczą

z myśli tkaną siecią gęstą

co mi serce

omotało.

Na jak długo

wietrze drogi

tak spętałeś

moje nogi?

Czy jak znowu

tu powieje

To me serce

znowu

zwieje?

Kromka

Pójdę drogą, bo tak trzeba

w ręku mając kromkę chleba.

Pójdę naprzód zapatrzony

Nie radosny, niezdziwiony.

Pójdę drogą, bo tak trzeba

ścisnę twardo kromkę chleba.

Udowodnię tym, co wiedzą

Że pokora, też jest wiedzą.

Pójdę drogą, bo tak trzeba

kupić tam kawałek chleba.

Coś zbuduję, coś posadzę

Ślad zostawię pełen marzeń.

Pójdę drogą, bo tak trzeba

ze mną będzie kromka chleba.

Pudło wspomnień, garść radości

Stary worek kruchych kości.

Już nie pójdę, już nie trzeba

dadzą mi tu kromkę chleba.

Krzyż postawią, pył zamiotą

Zamkną księgę życia złotą.

Na kamieniu 51

Rano obudzeni radością 

wieczorem połączeni szczęściem

Trzymając się za ręce 

Tę chwilę przed zaśnięciem.

Dziś

Leży martwy

bez życia odrobinki

zda się dziś taki cichy

zimny 

obcy

a jeszcze niedawno

wczoraj

a może

wtedy

niedawno

pamiętam

na wyciągniecie ręki

myśli

pamięci

taki ważny

taki jedyny

czerwienią reagował

na słów Twoich

szept cichy

zawsze gotowy

zawsze czujny

na pierwsze słowo

a nawet na myśl

ciepłą

tyle radości

dał nam obojgu

choć tak mały

normalny 

codzienny

dziś

przez Ciebie

zapomniany.

Cień

I zawsze najlepsze są Twoje szepty

bo mówią bezbłędnie co zaraz się stanie

A dłonią wskazujesz

mi rozwiązanie.

Gdy pierwsze życia stawiałem kroki

chroniłaś mnie przed upadkiem

I teraz gdy mrok głęboki

stawiam przy Tobie pewne swe kroki.

Gdy krętą szliśmy doliną

co cała jest w złym skryta cieniu

nie pytałaś gdzie rozsądek zgubiłem

Tylko dłonią me serce chroniłaś.

Gdy oczy widziały grozę świata tego

Skrywałaś me oczy pod czernią płaszcza swego

Zmęczony wśród drogi siadając na kamieniu

Pochylałem głowę chroniąc ją w Twym cieniu.

A gdy mi przyjdzie

Ostatnie na świat rzucić spojrzenie

To wiem, że zobaczę Twą dłoń

Zamykającą powiek moich drżenie.

W czas

I tak w jesień się rozmywam

Oczy deszczem przemywane

Liści szelest tłumi kroki

Byłem?

Będę!

Kiedyś

Wstanę.