Garść

Wezmę garstkę swoich marzeń 

W drugą wezmę swe wspomnienia

Wymaluję sobie niebo

Gwiazdy, chmury może zorzę

Sypnę z prawej, trochę z lewej

I już łąka ściele kwiatem

Jeszcze tylko bukiet woni

To Bławatków, to Piwonii

Tam w oddali będzie góra

A z tej góry potok spływa

Co jest rzeką na tej łące

I cichutko łące śpiewa

Swymi dłońmi na tej łące

Wzniosę dębu silne drzewo

I zwieszę tam huśtawkę

W cieniu liści, wiatru śpiewu

Resztę marzeń, resztę wspomnień

Zdmuchnę z obu swoich dłoni

Zawiruję w wietrze Dębu

Zalśni w nocy jasnej zorzy

I zaśpiewa w szumie rzeki

I zapachnie w woni kwiatów

Ja zaczekam na huśtawce

Aż wypełni się me życie.

Wigilia 2017

Chwili zadumy przy wspólnym stole.
Tak wyjątkowym rodzinnym gronie.
Tej chwili kiedy nas nic nie goni.
A wszystko cieszy i trwa powoli.

Kiedy wstaniemy i w swe wejdziemy progi.
Zabierzmy ze sobą magię tej wieczerzy.
I niech będzie z nami w następnych miesiącach.
Tak jak my nigdy sami nie jesteśmy.

Powiedz

                                               Powiedz

Czy spojrzenia i czy usta

w ten czas jedno słowo miały

zakwitała wtedy wiosna

barwą i zapachem szału.

                                              Powiedz

Czy ten uśmiech, gest Twych dłoni

obiecując pożar uczuć

latem zalśnił w pełnym blasku

ciała żarem przepełniając.

                                              Powiedz

Czy łza w oku, słowo ciche

z liści deszczem opadając

jesień niesie grona czyste

i samotność starych sadów.

                                              Powiedz

Czy ta zwiewność i ulotność

dziś już skryta za wieczorem

zima chłodem je zmroziła 

i w okowach mocno trzyma.