Morze

Tak na chwilę

Z tak daleka

Swoje kroki skierowałem

Tyś czerwienią mi wybiegłaś

Na wieczorne to spotkanie.

Łzy

Łzy nie moje

A jak moje

Ślad zostawią

Przez chwil kilka.

Słońce barwy im przywróci

Łzy uniosą się do nieba

Na kamieniach pozostanie

Soli kryształ zapomnienia.

Na kamieniu 28

Z głupich myśli głupie słowa

Z tego głupia zaś rozmowa

Głupie wnioski, spostrzeżenia

Taka... twarda...

Głupota ... kamienia.

Na kamieniu 27

Sen powieki nicią przeszył 

zamazany obraz nocy

księżyc się szyderczo śmieje

gwiazdy kręcą warkocz z nocy

dłoń wyciągam, w noc zatapiam

mgła przez palce mi przepływa

księżyc świeci prosto w oczy

tracę to co mnie tu trzyma...

Na kamieniu 26

W ciszy żal w siłę rośnie

W ciszy smutny wstaje księżyc

W ciszy smutne gasną oczy

W ciszy smutne gaśnie życie.

Na kamieniu 25

W noc wyszedłem

w smudze szedłem

w blasku skąpany

z marzeń wyprany.

Moje Anioły

Anioły, o których marzę

mają ręce dobrocią pokryte

włosy w kolorze marzeń

i oczy głęboko skryte.

Anioły, o których marzę

latają zawsze cichutko

siadają na starej ławce

w rządku wszyściutkie równiutko.

Anioły, o których marzę

do ucha szepczą cichutko
zrób dzieciom kanapki do szkoły

i do roboty smaruj prędziutko.

Anioły, o których marzę
zawsze czuwają bliziutko
skrzydłem zasłonią przed ciosem
wodę zamienią z wódką.

Anioły, o których marzę

trącą mnie lekko pod bokiem

zobacz jak piękna ta pani

i jak idzie anielskim krokiem.

Anioły, o których marzę

gdy przyjdzie ostatni godzina

wianuszkiem otoczą mnie ścisłym

śpiewając o niebieskich połoninach.

Anioły, o których marzę

przy kamieniu siadają cichutko

gdy spocznę w ziemi pod skałą

nie dadzą kamieniom zapomnieć.

Obraz pani

 Ewy Łazowskiej

Czas (izba)

Kiedy znów usiądę

przed swym domem

W dłonie złapię

zapach wiatru

A na skroniach

krople deszczu

Mokrą sprawią

mi zabawę.

Ale teraz

w ciasnej izbie

Ciemne kłębią

się tumany

Promień słońca

coś próbuje

Ale ginie

w mroku marnym.

Mokre plamy

bez konturów

Drżącą ręką rozlewane

Mamią zmiennym

swym wyglądem

Stół napity ponad miarę

chwieje się na swoich nogach

nie istnieje nic co stałe.

Noc zamyka swoje dłonie

w lodowym gwiazd bezmiarze

Zatraciłem upływ czasu

tak jakby go nie było wcale

Świecy obraz po wielokroć

jest odbity w lustra śladzie

Martwe oczy nad tą świecą

gasną w nocy tym bezmiarze.

Kiedyś znów usiądę

W świetle zmrużę oczy stare

gdzieś dostrzegę zieleń trawy

gdzieś usłyszę psów szczekanie

ptak zaśpiewa ponad głową

wiatr zanuci pieśń radosną

I tak będzie za czas jakiś

czas co skończy umieranie...

Na kamieniu 24

Kręte szlaki

Leśne szlaki

Które szumią

Mi tęsknotą

.

Na kamieniu 23

Powiekami świt podparty

Patrzą oczy załzawione

Sen gdzieś obok dziś podążył

Nie zawitał w moją stronę.

Na kamieniu 22

Śmierć gwiazdy na niebie

tam gdzie ich tysiące

Powoduje że komuś 

nagle gaśnie słońce.

Na kamieniu 21

Marzenia w ciszy umierają

pod łzą ukryte, warg zaciśniętych

Bez marzeń tylko skorupa zastaje

co idąc nie idzie

przez życie nie żyjąc.

Na kamieniu 20

Deszczem zmoczony

na wskroś przesiąknięty

Z brudu umyty

Z grzechu wyprany

Przez chwilę haust

powietrza złapie

w myśli

niesplamione .....

Na kamieniu 19

Długość nocy

snem nie mierzona

Szczęście co piaskiem

sypie w oczy

Przez ciemność turkot

się niesie nocy

Zda się czarna kareta

Pod sen mój zajeżdża

A to tylko serce nierówną

Z rytmem toczy walkę

Dziś jeszcze wygraną...

Tęsknota

Kiedy tęsknota do ziemi przygniata

pazur na strzępy uczucia rozrywa

sięgasz po kamień co stoi na drodze

bo w nim jest co stałe, bo w nim jest ta siła.

Ostatnim wysiłkiem pazury zatapiam

w skale co drogę wyznacza

i krwią skropiony szlak przebywam

bo moja jest wola i moja jest walka.

Krwi nie wystarczy na szlak do przebycia
wola zmieszana z pyłem opadnie
lecz pełznąć wciąż dalej i dalej zamierzam
bo takie to życie nie do przeżycia.

Na kamieniu 18

Noc świtem wymazana

gdzieś odchodzą zmory nocy

Świt przekłuwa oczy z nocy

czerwień wpada w głębie źrenic

Niewidzące w górę wznoszę 

łzy wyżłobią ścieżkę krętą 

i obmyją serce kruche

co żywiło się nadzieją ...

Na kamieniu 17

Gdzie żywiołów 

cienka jest granica

Gdzie miękka fala

 skałę napotyka

Tam nie wiadomo

co walkę wygrywa

czy miękkość co otula

czy twardość co przeszywa.

List czytelnika

Mam 45 lat i w moim życiu pojawił się pewien problem. Ale może zacznę od początku…

Wiodłem do niedawna życie nudne i takie jak wszyscy, no prawie wszyscy: dom, praca rodzina, dzieci, czasem grill lub mała awantura rodzinna – codzienna monotonia.
Ale jakiś czas temu coś zaczęło się w naszym życiu zmieniać.
W małżonce, bardzo atrakcyjnej kobiecie, która wielokrotnie mówiła: „Gdzie ja miałam oczy, jak cię brałam?”, zaczęły zachodzić bardzo subtelne zmiany: więcej czasu spędzała, szykując się do pracy, myślami była nieobecna.
Zaczęła wychodzić częściej na spotkania z przyjaciółkami. Na pytanie, co to za znajome, odpowiadała, że nowe z pracy i ich nie znam.
Jej telefon potrafił zadzwonić o dziwnych porach i jak odebrała, najczęściej nic nie mówiła. Na moje pytania odpowiadała: „To nic ważnego”.
A co najdziwniejsze, jej telefon był zablokowany. Jednego wieczoru, jak chciałem sprawdzić godzinę i sięgnąłem po ten cholerny telefon, mało mi oczu nie wydrapała, jak lwica go broniła.
Kilka dni temu, kiedy wynosiłem śmieci, zauważyłem ruch przy śmietniku, ale moją uwagę zwróciło pudełko, zgniecione w naszych śmieciach. Raczej nie grzebię w śmieciach, ale to pudełko bardzo mocno mnie zaintrygowało. Było ładne, ciemne, a obok wstążka, bordowa. W środku musiała znajdować się bielizna, markowa i bardzo piękna. Nie przychodziła mi do głowy żadna okazja, o której mogłem zapomnieć. Ja tego nie kupiłem, a jak nie ja, to kto? Sama?
W jej szufladzie bielizny nie było. Gdy przeglądałem rzeczy żony, czułem się jak jakiś zboczeniec, ale były tak delikatne. Lekko drżały mi ręce, a myśli błądziły po różowych manowcach. Wieczorem z nią porozmawiam, postanowiłem.

Ale wieczorem była taka podminowana i nie miałem odwagi zacząć tej rozmowy.
Położyłem się wcześniej. Ona w łazience spędziła tyle czasu, że jak przyszła, to spałem snem sprawiedliwego człowieka.
Ale szczęście nie może trwać wiecznie, coś mnie obudziło, sam nie wiem co, może dźwięk na dworze albo przeczucie, że nadchodzi coś nieuchronnego.
Nagle cisze nocną przeszył dźwięk wibracji w telefonie na nocnym stoliku po jej stronie.
Gwałtownie zdusiła to bezduszne urządzenie i spojrzała w moją stronę. Miałem zamknięte oczy i udawałem, że śpię. Jakiś głos mi mówił, że tak będzie lepiej.
Cichutko wstała, ubrała się szybko i wyszła, a ja, skradając się jak kobra, podążyłem za nią. Stała na rogu naszej ulicy, a ja podpełzłem za śmietnik, czekając, co się wydarzy.
Za śmietnika wyszła do mnie biało-bura kotka, prowadząc trzy małe kotki i cała gromada zaczęła się do mnie tulić i mruczeć. Wszystkie te koty wyglądają na zadbane, a także sprawiają wrażenie, że człowiek nie jest im obcy. I tutaj dochodzimy do sedna mojego problemu: czy całą taką rodzinkę kocią mogę przygarnąć? Czy trzeba te kociaki szczepić? Czy państwo mogą udzielić mi jakiejś pomocy?
Wasz czytelnik.