Torcik

A jeśli staniesz w moich progach

W ręku trzymając bagaż podręczny

Niepewny uśmiech przesłonił Twą twarz

W oczach zalśni prośby blask.

Gestem zaproszę przez ściśnięte gardło

Drżącą dłonią płaszcz na kołku zawieszę

I wskaże fotel co twarzą w twarz stojąc

Pozwoli nam siedząc - usunąć barierę.

W ciszy przez chwilę prawie zawieszeni

Słów obydwoje potok mający na ustach

Nic nie mówimy przez ściśnięte gardło

Czekając aż te drugie przemówią do nas usta.

Z roli gospodarza tak nagle wypadłem

Ale już biegnę z kawą, torcikiem i herbatą

 Nie spytawszy się mieszam dzwonią drżącą ręką

Tańczy torcik z w kremie zatopioną wisienką.

 Cichutko mieszasz, wzroku oderwać nie mogę 

Łyżeczką nabierasz kawałek torcika

Nie prysła bariera, tak blisko - daleka

W oczach tylko została nadzieja.

Wiosenna rozkosz

Najsampierw wzrok

zaskoczony napawasz

Widokiem tym krągłym

rozkosznym, czerwonym

co tak nagle na Twej drodze

z traw spogląda radośnie

Dłonią w dół sięgasz

dotyku zmysłem badasz

Pod palcami czując

krągły kształt doskonały

Powoli do ust kładziesz

zawsze pojedynczo

Językiem lekko kręcąc

Tak w prawo, tak w lewo

A gdy ruchem gwałtownym

do podniebienia naciśniesz

To w ustach eksploduje

rozkosz 

w poziomce zamknięta.

Ławka 2

Bo ławeczka proszę Pana,

to nie jest taki zwykły stołek.

Na ławeczce proszę Pana,

to dopada nas garść wspomnień

I te lata zagmatwane,

Te kobiety malowane,

I poranków gorzki smak,

Kiedy życie szło nie tak,

A gdy jeszcze proszę pana,

Odważymy się pomarzyć,

To wystarczy zamknąć oczy,

wszystko może, się wydarzyć.

Ławka

Bo ławeczka proszę Pani

nie jest po to aby siedzieć

Na ławeczce proszę Pani

to się w środku coś w nas dzieje

Tu się wznoszą ptaków trele

Wietrzyk liśćmi zagra nutę

Barwy w koło oszołomią 

A słoneczko nas popieści

A gdy jeszcze proszę Pani

ktoś na ławce się przysiadzie

No to wtedy bardzo piękne

budzą się w nas 

ciche żądze.