Uzdrowisko

W Ciechocinku po sezonie
Wiatr żegluje
Kolorowych liści flotą
Po kałuży.

Pani Krysia przyjechała
Złapać rybkę w mętnej wodzie
Bo tu ponoć w mętnej wodzie
Biorą całkiem grube rybki.

Pan Jeremi oderwany
Od codziennej swojej sztancy
Zagubiony wśród pokoi
Nieświadomy co się zdarzy.

Królowała na dansingach
Rozpacz w drinkach ukrywała
I wianuszkiem pajacyków
Się co wieczór otaczała.

Wieczorami on wędrował
W towarzystwie długich cieni
Świerszcz ostatni mu przygrywał
Smętną dumkę o jesieni.

Niesmak czując i pogardę
I do siebie i do świata
Że tak łatwo przez te palce
Płyną jej bez sensu lata.

Zamyślona nieobecna
Z cieniem poszła do fontanny
I z ławeczki zobaczyła
Spektakl życia wielobarwny.

On się przysiadł tak na skraju
Choć sam nie wie jak, dlaczego
Całe życie tak nieśmiały
Wziął to życie raz za bary.

I zatonął w głębi toni
Słów nie trzeba było szeptać
I wiedzieli zadziwieni
Połączyła ich ławeczka.

A przed nimi przy fontannie
Jakaś piękna młoda para
Nie zważając na spojrzenia
Swoje szczęście uwieczniała.

I zostali tak przez wieczór
I nie padły wielkie słowa
Ona poszła cichym krokiem
Cała sobą zadziwiona.

On powrócił do szarzyzny
Do codziennej swojej biedy
Ale wiedział że od dzisiaj
Już nie będzie tak jak kiedyś.

W Ciechocinku po sezonie
Wiatr żegluje
Kolorowych liści flotą
Po kałuży.

Poranek

W cieniu żyjesz, byle jakim

Dni są jedną mgłą przykryte

Nie pamiętasz co się jadło

Nie pamiętasz za co piło.

Praca, dom w kolejce czeka

Książka z kotem czasem wygra

Dziś zakupy jutro pilot

Z lustra patrzy smutna gęba.

Na przystanku czekał uśmiech

Słońcu mały sprawił kłopot

Podążyła myśl szalona

Delikatnie choć głęboko.

Nagle czujesz bukiet woni

Nagle widzisz w kropli tęcze

I truskawka w Twojej dłoni

Mówi "Skosztuj, a dam więcej"

Zapisane dni dokładnie

W każdym czujesz po co żyjesz

Przeleciało przez kalendarz

Z dwieście uśmiechniętych buziek.

Horyzontem kreska ciemna

Znaczy linie przeznaczenia

Wiesz że będzie z tego burza

Jednak dziś to bez znaczenia.

Półeczka

Na półeczce, postawiłem,
zdjęcie Twoje uśmiechnięte.

W kolorowej tej bluzeczce,
otulona ranną mgiełką.

Spacer wtedy, taki krótki
nam pozwolił zrobić zdjęcie.

Świat zamknięty w trzask migawki
został tylko jedną chwilą.

Przeszły lata i marzenia
wypłowiało w ramce zdjęcie.

Choć jest nadal uśmiechnięte
w kolorowej tej bluzeczce.

Nie ma łąki gdzie byliśmy
i aparat gdzieś się zgubił.

Ty odeszłaś jak kraj długi
ja musiałem zmienić plany.

Stara ręka na półeczce
dzisiaj spłowiałe głaszcze zdjęcie.

Po 22.00

Poprzez rozkosz mnie prowadzisz

gdzie niepewnie stawiam kroki

chłonąć zapach intymności

co zasłania mocą oczy.

A niewinnie się zaczęło

gdzieś tam w tłumie

błysk Twych oczu

kontur twarzy, włos rozwiany.

I ta chwila w okamgnieniu

wszyscy nadal gdzieś pędzili

my dla siebie "wmurowani"

sami sobą zaskoczeni.

Karminowe i gorące

słodkim szeptem wyszły do mnie

obiecały całą słodycz

całą słodycz mi przelały.

Ten ulotny, nieuchwytny

czar co spowił Twoje ciało

już zawładnął moją wolą

teraz zawsze Go za mało.

Krągłe, pełne niczym owoc

co zwiastuje soku słodycz

a zwieńczone w jednym punkcie

ust zaś prowokując dotyk.

Droga krótka choć daleka
Cienką kreską oznaczona
Oszałamia swą miękkością
wabiąc czarem co tam czeka

Zatopiony w wyobraźni
dnia nie znając ni godziny
chodząc nie śpiąc
śpiąc gdy chodząc

cicho szepcząc
.........
mało.