Wigilia 20

Choineczka w kącie mała

Pod nią garść zabawek kocich

Swoim blaskiem nie powala

Tak jak cały rok miniony

Już grzybowej czarna moc

W niej znudzone stado klusek

W telewizji daje głos

Ktoś na smętną kolęd nutę

A tu śledzik, uszek kilka

Tam kapusta i makowiec

Zda się tak jak zawsze chwilka

Jest spędzona w dużym gronie

Gdzieś w pamięci tamtych świąt

Już na zawsze czar zostanie

Patrząc w okno - za nim mrok

I to już wigilia cała.

Jesień

Wieczorową porą 

Dzwonek do drzwi

 Za oknem pada deszcz

 On zmoknięty oczy czerwone zmęczone życiem pachnie tanim alkoholem 

Mogę wejść - pyta Chwila konsternacji 

Wejdź 

Wita się z psem,

Drążąca ręką nalewa dwa duże drinki 

Światło świec 

Cisza 

Co ? Jak ?

Nagle całuje tak namiętnie 

Nie się nie liczy 

Rozsądek - Odejdź nie czas na ciebie 

Całuje tak jak nikt nie całował 

Dociera tan gdzie nikt nie był 

To jakieś szaleństwo 

Ale szaleństwo trwaj 

Bo warto 

Wyszedł rano

Jesień dziwne zsyła sny .

Torcik

A jeśli staniesz w moich progach

W ręku trzymając bagaż podręczny

Niepewny uśmiech przesłonił Twą twarz

W oczach zalśni prośby blask.

Gestem zaproszę przez ściśnięte gardło

Drżącą dłonią płaszcz na kołku zawieszę

I wskaże fotel co twarzą w twarz stojąc

Pozwoli nam siedząc - usunąć barierę.

W ciszy przez chwilę prawie zawieszeni

Słów obydwoje potok mający na ustach

Nic nie mówimy przez ściśnięte gardło

Czekając aż te drugie przemówią do nas usta.

Z roli gospodarza tak nagle wypadłem

Ale już biegnę z kawą, torcikiem i herbatą

 Nie spytawszy się mieszam dzwonią drżącą ręką

Tańczy torcik z w kremie zatopioną wisienką.

 Cichutko mieszasz, wzroku oderwać nie mogę 

Łyżeczką nabierasz kawałek torcika

Nie prysła bariera, tak blisko - daleka

W oczach tylko została nadzieja.

Wiosenna rozkosz

Najsampierw wzrok

zaskoczony napawasz

Widokiem tym krągłym

rozkosznym, czerwonym

co tak nagle na Twej drodze

z traw spogląda radośnie

Dłonią w dół sięgasz

dotyku zmysłem badasz

Pod palcami czując

krągły kształt doskonały

Powoli do ust kładziesz

zawsze pojedynczo

Językiem lekko kręcąc

Tak w prawo, tak w lewo

A gdy ruchem gwałtownym

do podniebienia naciśniesz

To w ustach eksploduje

rozkosz 

w poziomce zamknięta.

Ławka 2

Bo ławeczka proszę Pana,

to nie jest taki zwykły stołek.

Na ławeczce proszę Pana,

to dopada nas garść wspomnień

I te lata zagmatwane,

Te kobiety malowane,

I poranków gorzki smak,

Kiedy życie szło nie tak,

A gdy jeszcze proszę pana,

Odważymy się pomarzyć,

To wystarczy zamknąć oczy,

wszystko może, się wydarzyć.

Ławka

Bo ławeczka proszę Pani

nie jest po to aby siedzieć

Na ławeczce proszę Pani

to się w środku coś w nas dzieje

Tu się wznoszą ptaków trele

Wietrzyk liśćmi zagra nutę

Barwy w koło oszołomią 

A słoneczko nas popieści

A gdy jeszcze proszę Pani

ktoś na ławce się przysiadzie

No to wtedy bardzo piękne

budzą się w nas 

ciche żądze.

Poznanie

Chciałbym Cię poznać

Bardzo dokładnie

Wieczorem rozpalić

Świecę pachnące

I zaraz za progiem

Cichą rozmową

Powoli zdejmować

Dnia zebrane emocje.

Do wanny dosypać

Garść wonnej natury

By ciało znalazło

Gorące Twe struny

Na których zmysłową

Powoli zagramy

Pieśń morza w rytmie

Nadpływającej fali.

Jak kocem szorstkim

Wełną drapiącym

Otuliłbym dotykiem

W głąb sięgającym

Poprowadziłbym za rękę

Za krawędź tej grani

Aby zostać w objęciach

Marzeń - tam jesteśmy sami.

Hamak

W tym hamaku zawieszony

Tak się bujam na dwie strony

Raz o szczęście się ocieram

To znów w rozpacz zagłębiony.

Gdy obietnic padło wiele

Świat pokotem u stóp leży

Szczęście zda się, że tam czeka

Trzeba tylko w nie uwierzyć.

Kiedy nocą deszcz o szyby

Studzi rwący potok marzeń

Zwątpień horda cię dopada

Licząc krople, snu nie znając.

W życie pójdę zagmatwane

W tym hamaku zawieszony

To poznając smak nadziei

Lub rozpaczy doświadczając.

Park

W oczekiwaniu

Na wieczorne spacery

Dłoni muśniecie

Uśmiech skrywany 

W radości ptaków 

Park jest skąpany ...

A gdyby

A gdyby słowo w powietrzu zawisło

Słowo co serce by ścisło

A gdyby slow potoczyła się lawina

Rozmowa co tworzy i zaczyna

A świec zatańczyłyby cienie

I wypełniłoby nas uniesienie

Zagrałyby uczucia

Na strunach gitary przepięknie

Aż zbudziłby z marzeń  

Świt śpiewem ptaków zaklęty.

Zapach Piwonii

Patrze, na niebo zasnute chmurami

Wspominam tę dziewczynę z bujnymi lokami

Te spotkania przy długiej rozmowie

Spojrzenia w głąb oczu-zagubione

Stół biały-niewielki murem nas przedzielał

Zarośnięty bukietem Niezapominajek

Tak blisko byłaś na wyciągnięcie dłoni

Niedostępna i ulotna jak zapach Piwonii

I choć w wieczornej barwie Twe błyszczały oczy

Kącikiem ust igrał uśmiech na wpół- zalotny

Choć zniknęły wszystkie tej drogi przeszkody

Przedzielił nas życia nurt rzeki szeroki

Patrze, na niebo zasnute chmurami

Wspominam rozmowy długimi wieczorami

I choć już zapach ulotnił się Piwonii 

Telefon od Ciebie przerwie smak monotonii. 

Oczy piwne

Piwne oczy się zgubiły

Na dnie kufla rozpłynęły

I pozostał tylko po nich

Smak goryczy pięknych wspomnień

Taki cichy dotyk myśli

Taki szelest wspólnych marzeń

Niczym liści złotych jesień

Barwą oczu zachwyconych

Wiatr nagonił ciemne chmury

Blask słoneczny przyblakł nagle

A po liściach to pozostał

Smak goryczy i tych wspomnień.

Bo tak trzeba

Idę drogą 

bo tak trzeba

Mijam piękne 

domy z drzewa

w tym na chwilę

się zatrzymam

w tamtym zaś 

mnie spotka zima

w tym gospodarz 

chleb przełamie

w tym zostanę 

na śniadanie

Idę drogą

bo tak trzeba

na tej drodze

mój kawałek nieba

na tej drodze

chleba piętka

na tej drodze

chwila święta

na tej drodze

spotkań wiele.

Idę drogą
bo tak trzeba
za horyzont
za marzenia
za czas,
nie do spełnienia

i nie liczę

deszczu kropli

drzew samotnych

kroków w pyle.

We mgle

Zapatrzeni tak wprost w siebie 

Tak byliśmy nadzy

Otulało nas uczucie 

Księżyc i zamglone trawy

W dłoni swojej dłoń ukryłem

W palcach przeplatanych

Usta swoje zaś zwilżyłem

W warg wieczornej rosie

Zapatrzeni tak wprost w siebie 

Tak byliśmy nadzy

Otulało nas uczucie 

Księżyc i zamglone trawy

Oczy Twoje zapatrzone

Poza horyzonty

I na ustach igrający

Uśmiech nie pokorny

Zapatrzeni tak wprost w siebie 

Tak byliśmy nadzy

Otulało nas uczucie 

Księżyc i zamglone trawy

I rozbłysła noc świtaniem

Kura zapiał głos skrzekliwy

Rozpłynęły w mgle się usta

W mgle zagubił się rąk dotyk

Zapatrzeni tak wprost w siebie 

Tak byliśmy nadzy

Otulało nas uczucie 

Księżyc i zamglone trawy