Góra

W cieniu góry na wyżynie

Stadko kotów sobie żyje

Mają tam podwórko całe

Na podwórku zaś landarę

Choć landara ta już przecie

Nie powiezie ich po świecie

Lecz gdy chłodem tam powieje

Lub deszczykiem futro zrosi

Stadko kotów w tej landarze

Ciepły kącik sobie mości 

Lecz na progu srogiej zimy

My do kotów tych lecimy

I  landarę w ciepły domek

 Zaraz im tam przerobimy

Teraz ku uciechom wszelkim

Mają własny, choć niewielki

Domek ciepły i wygodny

Nie za piękny i niemodny

Ale taki co już zawsze

i nakarmi

i otuli.