Jeśli

Jeśli kiedyś zdarzy się

Że usiądę przed swym domem

W twarde ręce wezmę lipy pień

I wyrzeźbię sobie żonę.

Nie za młodą, nie za starą

Nie za dużą i za małą

Nie za szybką i za wolną

Taką moją, taką zwykłą.

O spojrzeniu jak to niebo

Co się w tym odbija stawie

A nad stawem zawieszonej

Łzy Anielskiej, gdy świtanie.

Co ma ręce delikatne

dłonie smukłe, palce długie

i oplata tymi dłońmi

moje ręce twarde, brudne.

I porankiem tak radośni

zapatrzeni tylko w siebie

wybiegniemy na polanę

w rosie umyć nocy cienie.

A wieczorem w buków ciszy

zapleciemy palców końce

i pójdziemy po księżyca

srebrnej gwiezdnej dzikiej łące.