Drzewo

Drzewo prosto w miłości stało 

I co roku owoc z miłości wydawało 

I co roku w piękną szatę się stroiło 

I myślało, że zawsze tak będzie, jak było.

I mijały lata całe w ogniu trwające 

Przychodziły wiosny płomień budzące 

A nawet zimy otulone w bieli 

I były jesienie skąpane w czerwieni.

Aż kiedyś na niebie w wielkiej oddali 

Coś nagle błysnęło i świat się zawalił 

I wiatrem przyniesiona chmura zawisła 

I czernią okryła i z bliska zabłysła.

Pioruny waliły, wiatry targały 

Drzewo do ziemi mocno przygniatały 

I za każdym razem w brew sił naturze 

Drzewo wstawało z koroną w chmurze.

Aż przyszedł rok, niedobry rok 

Obfity w straszne burze 

Pochylił drzewo do ziemi tak 

Korzeni wyrwał dziurę.

I minął czas i poszedł w las 

I mchem się pokrył ślad 

O drzewie tym snuje dym 

Opowieści płomiennych żar.